Tam şu anda hayatın bence en üzücü tarafı, bilimin bilgiyi biriktirme hızının, toplumun bilgelik edinme hızından daha fazla olmasıdır. Benim için yazmak, basitçe parmaklarımın arasında düşünmek. Doktor bana 6 dakikalık ömrümün kaldığını söyleseydi, biraz daha hızlı yazardım. Herşeyi bildiğini düşünen bu insanlar, bizler (araştıranlar) için büyük bir baş belâsıdır. Nefes almakla aynı sebep yüzünden yazıyorum; yapmasaydım ölürdüm. Şiddet… yetersizin son sığınağıdır. Bir gezegen dolusu insan, ekonomik zorunluluğun dikte ettiğinin karşısında hiçbir şey demektir
Aile bir arada kalmalı. Ne olursa olsun. Bütün mutlu aileler birbirlerine benzerler, her mutsuz ailenin ise kendine özgü bir mutsuzluğu vardır. Para sizi mutlu edemez ama aile ve arkadaşlar sizi mutlu edebilir. Bir gün hepimizin gülerek ve konuşarak, severek ve anlayarak, geçmişe değil geleceğe bakarak, hep birlikte gerçek bir aile olabileceğimize yönelik hayalimden asla vazgeçmeyeceğim. Bir kişi işi için ailesini asla ihmal etmemeli. Geldiğiniz aile, kuracağınız aile kadar önemli değildir.
Bana sorarsanız eğer, bu hayata ne yapmaya geldin diye, size şunu söyleyeceğim: Ben bu hayata, sonuna kadar yüksek sesle yaşamak için geldim. İnsanların dünyanın sonuna kadar, kurtlar gibi birbirlerini yiyip bitirmelerini seyretmek istiyorsan, kollarını bağlayıp sakinlik içinde durmak en bulunmaz çaredir. Ama bu olamaz. Buna karşı koymalı. Aksi hâlde devamlı bir adaletsizlik hâkim olacak ve zenginler her zaman fakirleri sömürerek yaşayacaklar. Nefsine hakim olamayan, hiçbir şeye hakim olamaz. Saygı olmayan yerde aşk da olmaz. Ümit gidince, yaşamak zevki de gider. Yetenek yoksa sanatçı olmaz, ama çalışmadıkça yetenek hiçbir işe yaramaz.
Her insan kendi kahramanını içinde taşır. Ve herkesin küçük dünyasında bir kahraman vardır. İşte aşk diye peşine düştüğümüz komedide bu kahramanların varlığını kendimize gerçek dünyada ispatlama isteğidir.
